Ik kan nu van mijn beperking mijn kracht maken. Voor mij geen zelfverwijten meer

Al jaren voelt Sofie (45) zich ongelukkig. Ze bezoekt meerdere psychologen, slikt jarenlang anti depressiva en voelt zich onbegrepen. Steeds weer vraagt ze zich af waarom zij het zo moeilijk heeft met dingen die voor anderen zo makkelijk zijn, zoals een telefoontje plegen of contact maken met andere mensen.

Ik snapte niet wat er met me aan de hand was. Ik was slim genoeg, maar simpele dingen als iemand opbellen, lukten niet. Dat was ontzettend frustrerend. Ik liep achter de feiten aan. Ik had zoveel ideeën en dromen, maar ik kwam nooit tot uitvoering ervan. Ik liep voor mijn gevoel steeds van alles mis. De diagnose Asperger heeft aan die frustraties een eind gemaakt; dat was heel bevrijdend. Daardoor kan ik nu van mijn beperking mijn kracht maken. Voor mij geen zelfverwijten meer, maar juist ruimte in mijn hoofd.

Voor mij is mijn diagnose heel bevrijdend! Ik kan nu van mijn beperking mijn kracht maken.

Diepe gronden

‘Sofie moet meer zeggen in de klas.’ Het stond in al mijn rapporten van de basisschool. Mijn klasgenoten moesten minder kletsen, bij mij kwam er geen woord uit. Dat zwijgzame op de basisschool is me altijd blijven achtervolgen. Ik laat niets van mezelf zien, geen gedachten, geen twijfels en zeker geen emoties. Ze zitten onder een glazen plaat. Ik zie ze wel, maar ik kan er niet bij. Op de basisschool had ik contact met één klasgenoot. Op de middelbare school met niemand. Ik begreep niets van vriendschap. Zo liep ik jarenlang tegen problemen aan die anderen niet hadden. Even het energiebedrijf bellen: het ging niet. Een winkelbediende vragen waar de eieren staan: geen kans. Altijd angstig, altijd in mezelf gekeerd. Een aantal psychologen heb ik versleten, ik heb gewerkt, ben in de ziektewet gekomen, weer gewerkt, weer ziek. Een lichtpuntje was mijn studie tekst en communicatie, maar ook daar was contact leggen moeilijk. Ik richtte een tekstpraktijk op en ging aan de slag als tekstschrijver, maar als contact leggen lastig is, dan is klanten vinden dat ook.’

Ruimte

‘Ik was inmiddels 43 jaar en het leven zag er niet best uit voor mij. Tot ik liet onderzoeken hoe dat hoofd van mij werkt. Diagnose: Asperger. Ja, wacht even, dacht ik, nu snap ik iets. Al die vragen waar ik al die jaren mee rondliep, werden in één klap beantwoord. Al die verwijten die ik mezelf maakte: ‘Waarom doe je niet zoals anderen? Stel je niet zo aan!’ kon ik in één keer van tafel vegen. Langzaam kwam er ruimte om mezelf te zien zoals ik ben. Er kwam energie vrij om te werken aan een doel, iets wat ik tot dan toe nooit had gehad. Het was niet gemakkelijk om vanuit dat dal omhoog te krabbelen. Dat deed ik niet alleen. Bij MEE West-Brabant hielp Sandra Kok me om concreet en praktisch te kijken naar waar ik vandaan kom, waar ik naartoe wil en wat daarvoor nodig is. Sandra begreep me en ondersteunde me in het accepteren en het leren omgaan met mijn beperking. Daar heb ik veel aan gehad. De conclusie was dat mijn talent toch echt in het schrijven ligt: ik kan als geen ander verwoorden wat een ander wil zeggen.’

Ik kreeg een website, een logo en werd actief op sociale media. Ook ging ik netwerken. Het startte met een beurs voor werkzoekenden met autisme en dat was een perfect opstapje naar de ‘gewone’ netwerkclubs. Ineens zag ik mezelf met volslagen onbekende mensen praten over mijn bedrijf. Ik, die het een jaar daarvoor nog geen vijf minuten uithield in zo’n situatie! Nu ik mijn beperkingen ken, kan ik eroverheen stappen. Logisch eigenlijk: als je niet weet wélke hordes je moet nemen, dan kun je ze nooit nemen. Ik hoef niet meer te vechten tegen mezelf, nu kan ik met mezelf samenwerken. Soms zit er nog even kortsluiting in mijn hoofd, maar ik mag nu een stapje terug doen om te ‘resetten’.

Springplank’Sinds kort ben ik lid van een netwerkorganisatie. Fijne, warmhartige mensen, duidelijke doelen en eerlijke communicatie. Fantastisch. Mijn Asperger is er niet ter sprake gekomen, simpelweg omdat het niet relevant is. Je identiteit bestaat uit veel meer dan je beperking. Ik heb Asperger, maar ik ben partner, buurvrouw, wandelaar, gretige boekenlezer, dierenliefhebber en schrijver van het boek ‘Honden komen van Pluto’. Mijn beperking is geen muurtje om me achter te verschuilen. Het is een springplank naar een prachtige en vooral krachtige toekomst.’

De namen in dit verhaal zijn fictief.