“Ik wil anderen motiveren”

Ad Vermeulen (61 jaar) woont met zijn gezin in Chaam. In 2015 kreeg Ad een herseninfarct en raakte hij halfzijdig verlamd. Toch heeft Ad niet de handdoek in de ring gegooid. Na jaren van intensieve revalidatie kan hij weer lopen en hij kan zelfs zijn oude passie weer oppakken, namelijk tonpraten. Daarnaast vertelt hij gemakkelijk over wat hem is overkomen. Dit zet hij in als ervaringsdeskundige NAH bij MEE West-Brabant.

“In 2015 kreeg ik een herseninfarct. De oorzaak was een vernauwing van mijn halsslagader. Het gebeurde in m’n slaap. Daarna ben ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en heb ik daar enkele weken gelegen. Na de ziekenhuisopname ben ik naar Revant gegaan. Dit is een revalidatiecentrum voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Hier leerde ik met intensieve revalidatie om weer te lopen. Door de infarct was ik halfzijdig verlamd: de linkerhelft van mijn lichaam deed eigenlijk niet meer mee.

Vooruitgang boeken

In de jaren erna heb ik heel veel getraind en gerevalideerd. Momenteel ga ik nog twee keer per week naar een dagbesteding in Oisterwijk. Hier sport ik intensief. Ik wil zo graag nóg beter worden. Haha, ze moeten mij soms afremmen, want ik ben gedreven en ik wil heel graag. Niet voor niets heb ik de afgelopen jaren veel vooruitgang geboekt … En ik boek nóg steeds vooruitgang. Ik kan inmiddels weer een kilometer of twee lopen en ik kan mijn linkerarm en linkerhand bewegen – ook al zijn ze niet functioneel. Ik ben nu aan het trainen om zonder beenspalk te lopen. Bovendien kan ik weer autorijden.

Gevoel voor humor

Ik heb meer dan dertig jaar gewerkt als grafisch technicus bij een drukkerij. Een heel leuke en drukke baan. Door het infarct kan ik niet meer werken en ben ik afgekeurd. Ook al is mijn leven enorm veranderd, ik heb altijd mijn gevoel voor humor behouden, Gelukkig maar. Vóór mijn herseninfarct deed ik aan tonpraten, ook wel sauwelen genoemd. Ik was Brabants Kampioen en ik heb de Zilveren Narrenkap gewonnen, de twee belangrijkste prijzen die er in het tonpraten te winnen zijn. De laatste jaren pak ik het tonpraten weer op. Ik treed niet meer zo vaak op als vroeger, maar ik beleef wel heel veel plezier aan optreden.

Ervaringsdeskundigheid

Ik heb inmiddels berusting gevonden in mijn situatie, maar dit heeft wel even geduurd. Zo heb ik heel veel boeken gelezen over hersenletsel, waaronder het boek ‘Haperende Hersenen’ van Iris Sommer. Iris heeft zelf hersenletsel en zij vertelt hier, als ervaringsdeskundige, op een heel eerlijke manier over. Dit heeft mij enorm geholpen. Daarnaast heb ik een traject gevolgd bij behandelcentrum Hersenz in Leiden. Hier leerde ik om te gaan met mijn hersenletsel. Bij het behandelcentrum vonden ze dat is zo goed mijn verhaal kon doen en er heel open over praatte. Ze dachten dat ervaringsdeskundige iets voor mij zou zijn. Daarom brachten ze mij in contact met MEE West-Brabant.

"Inmiddels geef ik al vijf jaar voorlichting bij MEE West-Brabant en de MEE Academie."

Grenzen verleggen

Inmiddels geef ik al vijf jaar voorlichting bij MEE West-Brabant en de MEE Academie. Ik vind het fijn om tijdens trainingen en bijeenkomsten te vertellen over mijn ervaringen met NAH. Maar bovenal vind ik het fijn om de deelnemers te laten zien wat er allemaal nog wél kan. Met een herseninfarct verandert je leven van de één op de andere dag. Maar je hebt er niets aan om de handdoek in de ring te gooien. Je moet door en je moet het heft in eigen handen nemen. Je moet jezelf doelen stellen en je moet hier naartoe werken. Grenzen verleggen. Dat heb ik ook altijd gedaan en zie waar ik nu sta.

Eén-op-één begeleiding

De deelnemers van de trainingen vragen mij vaak het hemd van het lijf. Dat vind ik leuk. Ik vertel mijn verhaal en wil anderen motiveren. Onlangs heb ik ook één-op-één begeleiding gedaan bij een cliënt van MEE West-Brabant. Deze meneer heeft ook NAH. De cliëntondersteuner van MEE vroeg of ik eens met hem wilde praten en of ik mijn verhaal met hem wilde delen. Dat wilde ik natuurlijk. Ik heb verteld hoe ik het beleef en ik vertelde over mijn revalidatie. Dat ik door hard werken zo ver gekomen ben. Ik hoop dat ik hem kan motiveren. Binnenkort hebben we weer contact.”